insanlığın yüreğine kazınan onursuzluk..

06.08.1945...64 yıl oldu..tam 64 yıl önce bugün..sabah işlerine giden insanlar..okullarına giden çocuklar..kocalarını uğurlayan eşler.."little boy" (küçük çocuk) gibi masum bir ismin belki de insanlık tarihinin en onursuz davranışına neden olan bombaya verilmesi..ne tuhaf ironi değil mi..amerika'nın her neden olduğu yıkıma masum bir neden gösterme çabasını işaret eder gibi sanki..
tam 64 yıl önce bugün dostlar..3 amerikan uçağına benzin kısıntısı ve gelen uçak sayısının azlığı nedeniyle savunma yap(a)mayan japonlar..uçaktan gelen küçük çocuk..kucaklayıp ölüme taşıdığı 200 binden fazla kişi..ilk sarılmasında yeryüzüne,70 bin canı aldı götürdü..melih cevdet anday'la analım..

" büyükbabam,babam,ben
küçük oğlan,kız,damat...
gelişimiz teker tekerdi
gidişimiz cümbür cemaat."

Pearl Harbor'da vurulan askerlerine karşılık Japon sivillerin-
den aldığı intikamdı A.B.D. denen canavarın..İlk anda 70 bin kişiyi hayattan koparan,tüm su kaynaklarını yok eden,dalga dalga yayılan felaket..
Şimdi şimdi anlaşıldığı üzere neredeyse her şehri darmadağın edilen,teslim olmaya hazırlanan Japonya için
son bir darbe vurmak isteyen ABD'nin insanlığın yüreğine
çizdiği lekenin yıldönümü..64 yıldır ölümü unutamayan bir şehir..Her duyduğumuzda boğazımızın düğümlendiği şehir..
Silinip giden 200 binden fazla hayat..Yarım kalan,yalın kalan ömürler..
Zaman ve mekan değişse de,başrolü hep aynı olan canavar karşısında susmamak,unutmamak,unutturmamak tüm dileğim..Nasıl ki sizden kilometrelerce uzakta bir yerlerde hayatlar söndürüldüyse,söndürülüyorsa,yarın bir başka şehirden kilometrelerce uzakta sizin,bizim hayatlarımız olabilir söndürülen..Onursuz,omurgasız hayatlar tarafından..
Tam 64 yıl önce bugün.." sanki bir milyon insan bir anda haykirdi ve aniden sustu , hic olmamislar gibi "...Nazım'la analım ve unutmayalım..bir kez daha özür dileme ihtiyacı hissederek..

"kapıları çalan benim
kapıları birer birer.
gözünüze görünemem
göze görünmez ölüler.

hiroşima'da öleli
oluyor bir on yıl kadar.
yedi yaşında bir kızım,
büyümez ölü çocuklar.

saçlarım tutuştu önce,
gözlerim yandı kavruldu.
bir avuç kül oluverdim,
külüm havaya savruldu.

benim sizden kendim için
hiçbir şey istediğim yok.
şeker bile yiyemez ki
kâat gibi yanan çocuk.

çalıyorum kapınızı,
teyze, amca, bir imza ver.
çocuklar öldürülmesin
şeker de yiyebilsinler."


KUTAY