Epeydir düşünüyorum..Böyle bir başlıkla yazı yazmam doğru olur mu diye..Ben o depremi yaşamadım..Yakınlarımdan yaşayan da olmadı..1 önceki sene bizi sallayan deprem var hayatımda..Bir de..okuduğum hikayeler,izlediğim sahneler,saatlerdir baktığım resimler var 17 Ağustos'la ilgili..Gözlerimi yaşlar içinde bırakan kareler ve öyküler..Yüreğimde biriken çok sahne,çok öykü olsa da hiçbirini yazamayacağım..Hayat denen şeyi anlamsız kağıt parçaları nedeniyle çirkinleştirenlere lanet olsun..Yakınını kaybeden herkese sabır dilemek o denli utanç veriyor ki..değer verilmedi 17bin insana..resmi kayıtlara göre tabi..10 sene geçti ve halen değer verilmiyor..Ne denirse densin boş..Acılar bile adam edemiyor bizi..Ne yazık ki..
En büyük acıılar bile çeki-düzen vermemizi sağlamıyor kendimize..Tek yapabildiğimiz nefret etmek..Kendimize bir taraf belirleyip nefret etmek "öteki" dediğimizden..Yuvarlak laflar,dilenen sabırlar,rahmetler yapabildiğimiz..ve unutmak..hemen unutmak..Daha geçen gün yaşanmadı mı afetzedelerin konutlarından çıkartılması,daha birkaç gün önce çöpe atılmadı mı polis tarafından bir depremzede..Kayıtsız kalmadık mı bir sonraki habere geçildiğinde.."Afet değil bilinçsizlik,tedbirsizlik öldürür" sloganını beğenmedik mi duyduğumuzda?"Doğru" demedik mi içimizden?
Sizi bilmem ama bundan sonra ufak da olsa değişen birşeyler olacak hayatımda..
Bu 17 ağustosta da yakınlarını kaybeden,bu afeti yaşayan ,insan olmanın değerini hissedemeyen herkesten özür diliyorum..
10 yıl geçmiş..lakin daha dün gibi. deprem sabahı ankara' da bile elektirikler kesikti. pilli radyodan ya da arabadaki radyodan öğrenmeye çalışmıştık neler olduğunu. bilanço korkunç:(...bu yaşıma kadar gördüğüm en vahim doğal afetti...haftalarca tüm radyolarda hep slow müzikler çaldı. sürekli yardım tırları taşındı afet bölgelerine. hatta biz bile ,bir kaç ay sonra , depremde okulları yıkılan çocukların kütüphanelerine katkı olsun diye üniv.de kitap bağış kampanyası başlatmıştık. harika yazınla o yılı tekrar yaşattın kutay saol...unutmayacağız...!
YanıtlaSil